Ik ben al van kinds af aan een groot liefhebber van thee. Onze ontbijttafel was niet compleet zonder theepot. Zelfs mijn vader – een koffiedrinker pur sang – begon zijn dag steevast met een kop thee. Op de middelbare school werd deze traditie vrolijk voortgezet. Moeilijke wiskundeopgaven maken, Franse teksten vertalen… het ging allemaal een stuk makkelijker onder het genot van een Earl Grey.

Toen ik begon met studeren, heb ik de Earl Grey ingeruild voor verse muntthee. Een groene plant in een glas met heet water. Wat je noemt een absolute sensatie! Bovendien bleek het een uitstekend antikatermiddel te zijn. Na een kopje muntthee waren alle wijntjes van de avond ervoor snel vergeten. Tijdens een van deze katterige ochtenden nam ik me heilig voor nooit te zwichten voor het kwaad; koffie.

Dat veranderde toen ik begon met werken. Op mijn eerste werkdag – ik was gelukkig al aangenomen – vroeg mijn baas hoe ik mijn koffie dronk. Schaapachtig antwoordde ik dat ik geen koffie lustte. Hij werd witheet. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om geen koffie te drinken. Wist ik dan niet dat alle goede gesprekken plaatsvonden bij de koffiemachine? En dat ik daarmee alle belangrijke ins en outs over het bedrijf zou missen? Het kon me niet zoveel schelen. Ik hield me aan mijn belofte en dronk de eerste maanden keurig thee.

Tot ik op een druilerige vrijdagmiddag bezig was met een saaie Excelklus. Een van mijn collega’s wilde het leed verzachten en gaf me een cappuccino. Weifelend nam ik een slok. Ik wist niet wat me overkwam! Waarom had ik dit niet al veel eerder gedaan? De combinatie van verse koffie en opgeklopte melk was goddelijk. Sindsdien ben ik van mijn geloof afgevallen en drink ik af en toe koffie. Bijkomend voordeel: ik ben nu inderdaad een stuk beter op de hoogte van het reilen en zeilen op kantoor. Zo kwam me tijdens mijn laatste bezoekje aan de koffiemachine ter ore dat een van mijn mannelijke collega’s afgelopen weekend in een wilde bui op de bar had gedanst in een rode jurk. Een nieuwtje dat ik absoluut niet had willen missen.

Het is dus echt waar. Je hoort er pas bij als je koffie drinkt.

Gastblogger: Lisanne Buijsse