Theehuizen:

Mao Zedong werd nooit betrapt op het drinken van een kom thee, hij gaf duidelijk de voorkeur aan sake. Dat neemt niet weg dat zijn interesse voor de zo levendige en rustieke traditionele theehuizen beperkt bleef tot het beteugelen en zelfs verbieden ervan. Hij ging ongetwijfeld uit van het standpunt van Marco Polo die thee ‘een drank voor vrouwen en ouderlingen’ vond. De komst van de Volksrepubliek in 1949, de ‘Grote Sprong Voorwaarts’ van 1958 tot 1966 en de Culturele Revolutie in 1966 waren rampzalig voor de ontwikkeling van de theehuizen. Het handvest dat opgesteld werd om de Culturele Revolutie van 1966 te dragen, protesteerde tegen de ‘vier Ouden; oude ideeën, oude cultuur, oude gebruiken en oude gewoontes’. De Rode Brigade baseerde zich hierop om een soort van terrorisme toe te passen. De theehuizen, die door de revolutionaire Chinezen verdacht werden van het overbrengen van burgerlijke ideeën, dienden tegelijkertijd als plaats van ontspanning en plaats waar volkscultuur werd uitgewisseld. Zangers, dichters, kalligrafen en musici luisterden er bepaalde momenten van de dag op. Dat is wat Mao Zedong en zijn kornuiten ‘onproductieve bezigheden’ noemden. De eeuwenoude basis van deze theehuizen bestaan vandaag de dag niet meer, enkele decennia geleden vond je er minstens een in elk dorp.

Koffiehuizen:

In Mekka werden onder de naam ‘’Kaveh Kanes’’ de allereerste koffiehuizen opgericht. In eerste instantie hadden deze koffiehuizen een religieus doel, maar ze ontwikkelden zich al snel tot een ontmoetingsplek om het nieuws te bespreken, te zingen en te dansen. Na Mekka volgden er al snel koffiehuizen in Aden, Medina en Cairo.
Door de snelle verspreiding van koffie door heel Europa kwamen er ook snel de eerste ‘christelijke’ Europese koffiehuizen. De eerste was in 1645 in Venetië, waarna Oxford, Londen, Den Haag, Hamburg en Parijs snel volgden.
In heel Europa bestond in de 17e en 18e eeuw al snel een koffiehuis-cultuur. Mensen gingen naar een koffiehuis om daar onder het genot van koffie langdurig een krant te lezen of met andere te praten. Veel schrijvers werkten aan hun werk in koffiehuizen, daarnaast werd veel kennis ook gedeeld in deze koffiehuizen. Wie binnenkwam in een koffiehuis, nam plaats naast de voorlaatste. In de koffiehuizen waren er namelijk geen vaste plaatsen en reserveren was ook niet mogelijk. Hierdoor ontstond er een enorme openheid die waarschijnlijk veel mensen aantrok en de koffiehuizen enorm populair maakte.